اشعار

قُل میخورد به چشمۀ چشمان او سبو            می‌جوشد از شراب لبش ذکر حق و هو
اول قـتـیل نسل بـنی هـاشم است او            بـر دشمنـان جـاهـل آل عـلـی بـگـو

بی‌مـایه‌ها زمان فـراغـت سـر آمده
بیچـاره می‌شـویـد، عـلی اکـبر آمـده

آمـد صفا و روشنیِ عـرش کـبـریـا            خُلق و مرام و منطق او مثل مصطفی
آئیـنـه‌ایست رو به جـوانیِ مرتضی            او سفـره دار می‌شود از بعد مجتبی

شهـر مدیـنه عـبد مـرام عـلـی شود
بعد از کریم سفره به نام عـلی شود

این شعله‌ها به عشق علی پا گرفته است            عشقش قیامتی ست که بالا گرفته است
عطر خوشش زمین و زمان را گرفته است            امشب مدینه بوی مسیحا گرفته است

با اشک شوق غرق تماشا شده حسین
پـیچـید در مدیـنه که بابا شده حسین

معراج چشم های پدر خنده‌های اوست            شبهِ پیمبری که سما زیر پای اوست
آغوش پُر محبت زینب حرای اوست            پشت سر تمام جوانان دعای اوست

باید دعـا کند که بسازد ز ما بُـرِیْـر
از پیرها حبیب و میانـسال ها زهیر

جــانـم فــدای قــاعــدۀ دلــبــریِ او            ای رحـمـت خـدا بـه دل مـادریِ او
الـلـه اکـبـر از نــفـس حــیــدریِ او            آیـد به چـشـمْ قـدرت جـنگـاوریِ او

آمد که بـاز شیـر دلاور نشان دهـیم
خـیبر بیاورید که حـیدر نشان دهیم

این نور جلوه ایست ز پروردگار ما            مهرش نشسته در دل ایل و تبار ما
مهری که قرن هاست شده اعتبار ما            پُر شد به لطف آل علی کوله بار ما

ایران ما ز جـود حـسن شد حسینـیه
با این وجـود نام وطن شد حـسینـیه

مجنون حریف عـشوۀ لیلا نمی‌شود            جز او گره به دست کسی وا نمی‌شود
باید قـبـول داشت که پـیدا نـمی‌شود            آن مرده‌ای که با نفسش پا نمی‌شود

کار من و تو نیـست بیان صفات او
منطق فرار می‌کند از وصف ذات او

در موی او رهاست هزاران هزار گل            گردد به بوی گیسوی اکبر دچار گل
باید فـقط نمود به رویش نـثـار گـل            محو نگـاه ابروی آن گـل عـذار گل

تـا دیـد آفـتـاب رُخـش، بی‌معـطـلـی
شمس جـمـال اکـبر ما گفت، یاعلی

دلـم گـرفـته حاجت مرا روا نمی‌کنی؟            در این دل شکسته‌ام برو بیا نمی‌کنی؟

بهار آمده ولی خزان تر از خزان شدم            حقـیـقـت بهـارها نظر به ما نمی‌کنی؟

امیر بی قـرینه‌ام، نشسته غم به سینه‌ام            غـم فـراق را بگـو چرا دوا نمی‌کنی؟

همیشه خوبی مرا بزرگ جلوه می‌دهی            بدی این خراب را تو بر ملا نمی‌کنی

ز روی تو شدم خجل، نشسته کشتی‌ام به گل            مرا برای بـنـدگی چرا جـدا نمی‌کنی؟

اگر چه بنده‌ای بـدم ولی نمی‌کـنی ردم            اگر تو را رها کـنم مرا رهـا نمی‌کنی

مرا برون ز خانه‌ات نکرده‌ای عجیب نیست            عجیب این که بنده را عزیز خانه می‌کنی

به عبد رو سیاه خود همیشه لطف می‌کنی            اگر به تو جفا کنم به من جفا نمی‌کنی

منم گدای مادرت، سرم فـدای مادرت            بخاطر همین مرا ز خود جدا نمی‌کنی

پس از گناه کردنم همیشه گفته‌ام به خود            کمی ز روی حجّت خدا حیا نمی‌کنی؟

طبیب من حبیب من، مسافر غریب من            فـدای غربتت که گـریۀ شبانه می‌کنی

کنم به ناله زمزمه اغـثنی یابن فاطمه            به حق شاه علقمه، مرا دعا نمی‌کنی؟!

من آشنای زینبم، مـتی تـرانا... به لـبم            دلـم گـرفـته حاجت مرا روا نمی‌کنی؟

ای خدا را اسم اعظم یا علیّ بن الحسین           وی تنت روح مجسّم یا علیّ بن الحسین

ای دمیـده از دمت روح خدایی از ازل           بـر تـن حـوّا و آدم یا عـلـیّ بن الحـسیـن

ای مناحات شبت در آسمان بخشیده روح           بر تن عیسی بن مریم یا علیّ بن الحسین

صفحه صفحه سیر کردم در کلامت یافتم           مصحفی ز آیات محکم یا علیّ بن الحسین

مصحف نـورانیت تنها زبـور اهل بیت           خود ز صد داود اعلم یا علیّ بن الحسین

می‌تـوانـد با دل مُـرده کـند کـار مسیـح           هر که از مدحت زند دم یا علیّ بن الحسین

آسمان هشت مـهـری و مـه سه آسـمان           دُرّ سـه، بی‌انـتـهـا یَـم یا عـلیّ بن الحسین

آدم و جنّ و ملک، حور و پری هر صبح و شام           مدحتت خوانـند با هم یا علیّ بن الحسین

نجل مکّه، پور طاها، زادۀ سعی و صفا           جان کعبه قلب زمزم یا علیّ بن الحسین

گر دو عالم را به یک سائل ببخشی از کرم           پیـش احسانت بود کم یا علیّ بن الحسین

من نمی‌گویم خدایی گویم ای وجه خـدا           بودی از خلقت مقـدّم یا علیّ بن الحسین

آفـرینش از همان آغـاز سیرِ خویش را           کرده با ذکرت منظّـم یا علیّ بن الحسین

جنّت رویت پُر از گل بوسۀ خـون خـدا           باغ حُسنت سبز و خرّم یا علیّ بن الحسین

بعد تسبیح الهی ذکر خلقت مدح توست           از زمین تا عرش اعظم یا علیّ بن الحسین

روح، خود را تا نسازد مُحرم میقات نور           نیست در کوی تو مَحرم یا علیّ بن الحسین

از ملک بگرفته تا جنّ و بشر تا وحش و طیر           سائل کوی تو، من هم یا علیّ بن الحسین

هشت فرزندت چو شخص حضرتت والامقام           خود چو آبائت مکرّم یا علیّ بن الحسین

در وفات و قبر و مرگ و برزخ و حشر و صراط           نیست با مهر توأم غم یا علیّ بن الحسین

دوست دارم تا زمین بوس غلامانت شوم           قد کنم چون آسمان خم یا علیّ بن الحسین

دوست دارم تا قیامت عمر گیرم از خدا           هر دم از مدحت زنم دم یا علیّ بن الحسین

دوست دارم ناقه‌ات در کوچه‌های شهر شام           پا گذارد روی چشمم یا علیّ بن الحسین

دوست دارم سیل سیل و بحر بحر و موج موج           بر تو ریزم اشگ ماتم یا علیّ بن الحسین

دوست دارم با سرشک دیده در بازار شام           خون ز ساق پات شویم یا علیّ بن الحسین

هیچکس نشنیده، گردد بر جراحات بدن           حـلقـۀ زنجـیـر مرهم یا علیّ بن الحسین

هیچکس نشنیده شادیّ و دف و چنگ و رباب           دور تـوحـیـد مجـسّـم یا علیّ بن الحسین

هیچکس نشنیده جای لاله بر مهمان کنند           خار و خاکستر فراهم یا علیّ بن الحسین

با که گویم شامیان آتش به فرقت ریختند           جای عرض خیر مقدم یا علیّ بن الحسین

با عـزای تو مدیـنه گشت یکـسر کربلا           تـازه شد داغ مـحـرّم یا علیّ بن الحسین

داغ هجـده یوسفت بر لالۀ دل بس نبود           سوخـتی از آتش سم یا عـلیّ بن الحسین

آنچه با تو در مسیر شام شد غیر از خدا           کس نمی‌داند مـسـلّـم یا عـلیّ بن الحسین

آن شررهایی که عمری در وجودت حبس بود           سر کشید از نخل میثم یا علیّ بن الحسین

به دنیا آمـدى تا مـطلـبى دیگـر بیامـوزم           من از رفـتـار تو الله را اکـبر بـیـامـوزم

کلاس درس شد سجاده‌ات، من روز میلادت           نشستم تا جهان را پاى این منبر بیاموزم

بریزم دور این ناعلم ها را و منِ خود را           بدون واسـطه از ساقـى کـوثـر بیامـوزم

سر شب در تَعَلُّم سر به مهر کربلا بگذار           سحر بردار سر از سجده تا از سر بیاموزم

دعا در حق دشمن کردن و با دوست سر کردن           مرام شیعـه را در سطح بالاتـر بیاموزم

زبان تـائـبـین و خائـفـین را پـانزده گـانه           به هنگام دعا از چهارمین حیدر بیاموزم

طریق روضه خواندن را ز تو آموختم، اما           طریق نـوکرى را باید از قـنبر بیاموزم

دعا را از ابوحمزه، مکارم را از اخلاقت           تجافى جهان را از همین منظر بیاموزم

هر آن چیزى که می‌بینم دلیلش کربلا باشد           اگر چیزى می‌آموزم به چشم تر بیاموزم

فرات مست را از چشم، تل را از سر شانه           ته گـودال را از گـودى حـنجـر بیاموزم

و مصداق شنیدن کى بود مانند دیـدن را           بخوانم زندگیت را، مگـر بهـتر بیامـوزم

اگر دیدم گلوى غنچه‌اى رد می‌شود از تیغ           شبـیه تو گـریز بر على اصغـر بـیاموزم

امشب قشنگترین شب لیلایی خداست            جـشن تـولـد گـل زهـرایی خـداست

 باشد سرشت او ز تجلای نـور حق            زیـبا تـرین تجـسّم زیـبـایی خـداست

تقوا و زهد و معرفت او زبان زد است            او بهـترین نمـونۀ شیـدایی خـداست

وقتی تمام هستی سالار زینب است            معلوم می‌شود همه دارایی خداست

آئـیــنــۀ تـمــام نــمــای خــدا شــده

روح دعـای ما سـر سجـاده‌هـا شده

ای منتهای غایت ما بی‌کـران تویی            محبوب قلب فـاطـمۀ مهـربان تویی

روزیِّ ما ز دست کریمانۀ شماست            روزی ده تـمام زمین و زمان تویی

ای نـور چشم حضرت آقای کـربلا            بعد از حـسین دلبر دلداده گان تویی

این افتخار ماست که فامیل تان شدیم            پس شاهـزادۀ هـمه ایـرانـیان تـویی

دلــداه‌ایـم و مـنـتـظــر دلـبـری تـان

یک روز هم بـیا وطـن مـادری تان

رزق تـمـام عـالـمـیان در دعای تو            ما زنـده‌ایـم به برکـت یا ربـنـای تو

روح الامین گدای در خانۀ شماست            از آن زمان که گشته دلش آشنای تو

بر روی گونۀ تو مَلک بوسه میزند            دل می‌برد تبـسّمت از عـمه‌های تو

آقا چـقـدر شبـیه عـموجان تان شدی            جـان جهان فـدای تو و بچه‌های تو

بعـد از عـلـیِّ اکـبـر آقـا تو ارشـدی

ای دومین علی حسینی خوش آمدی

ای روضه خوان اول کرببلا بخوان            ای غصه دار حضرت خون خدا بخوان

از تشنگی و قحطی آب و عطش بگو            از شدّت گـرسنـگـی بچـه‌ها بخوان

از آن غروب روز ده سال شصت و یک            آتش کشیدن حرم و خـیمه‌ها بخوان

از داغ های داغ دل عـمه جـان مان            هجده سر سوار شده بر نیزه‌ها بخوان

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست            از پاره پاره پیکر و چند بوریا بخوان

از هرکجا بخوان ولی آقای روضه خوان

از کـوچـۀ یـهـودی شام بـلا نخوان

صبحدم برج شرف را آفـتابی دیگر آمد           آفـتابـی کـآفـتاب صبح را روشنگـر آمد

بحر دین را بحر دین را گوهر آمد گوهر آمد           کشتی توحید را در موج طوفان لنگر آمد

چارمین فرمانروای ملک حیّ داور آمد

چرخ گردون شرف را محور آمد محور آمد

جلـوۀ حُـسن خـداوند مبـیـن بـادا مبارک           لالـۀ لـبخـنـد جـبـریل امیـن بـادا مبارک

آسـمان وحی بر اهـل زمین بادا مبارک           در نگاه اهل حقّ حقّ الیقین بادا مبارک

لـیـلـۀ میـلاد زین العـابـدیـن بادا مبارک

سالکان راه حـق را رهـبر آمد رهبر آمد

آمد آن ماهی که صد خورشید شد مات جمالش           قامت گردون خم از سنگینی کوه جلالش

آنچه می‌خوانی دعا دُرّیست از بحر کمالش           حال بخشد بر نماز و بر دعا از شور و حالش

انت زین العابدین از خالق هستی مدالش

ساجدین را ساجدین را سرور آمد سرور آمد

خلق عـالم گوش با یاد لبـش بهـر پـیامی           چرخ را سر بر قدومش تا کند کسب مقامی

ماه را رو بر بقیعش در پی عرض سلامی           اسمعی را بر درش فخر غلامی بر غلامی

خوش بحال آنکه دارد همچو آن مولا امامی

طالعش از مهر گردون برتر آمد برتر آمد

بوسه گاه یوسف زهرا لب و دست و دهانش           از ولادت تا شهادت ذکر حق ورد زبانش

زینب کبری گرفته در بغل مانند جانـش           دم به دم سیر الی الله از مکان تا لا مکانش

عرش رحمان قلب مؤمن دوش بابا آشیانش

همچو جان جان جهان را در برآمد در بر آمد

عابدان خوانند زین العابدین مولای دینش           عارفان خوانند در عالم امام العارفـینـش

عرشیان خوانند عرش کبریا روی زمینش           خوب رویان جهان محو جمال نازنیـنش

بذل حق در آستانش دست حق در آستینش

بیکسان را بیکسان را یاور آمد یاور آمد

دل ز عشق یـار شد بیت الحـرام الله اکبر           ریخـت از شادی بهم نظـم نظام الله اکبر

یک پسر این قدر، این جاه، این مقام، الله اکبر           این جلال، این مرتبت، این احترام، الله اکبر

پـنج شعـبـان جـلـوه گر ماه تمام الله اکبر

حُسن غیب کبریا را منظر آمد منظر آمد

کـیـستم من سائل کـوی علیّ ابن الحسینم           سائـل کو، عـاشق روی علیّ ابن الحسینم

عـاشـق دلبـستۀ مـوی عـلیّ ابن الحـسینم           بستـۀ مو تـشنـۀ جوی عـلیّ ابن الحـسینم

تشنۀ جو منقـبت گوی عـلیّ ابن الحـسینم

در ثنایش از بیانم گـوهر آمد گوهـر آمد

بی‌طنین خطبه‌اش نخل شهادت بر ندارد           بی‌قـیـامـش پـیکر آزاد مردی سـر ندارد

بی‌تـولاّیـش هُمای قـاف ایـمـان پَر ندارد           بی‌دعای او عبادت روح در پیکر ندارد

بی‌فروغش کس چراغی در وصف محشر ندارد

صاحب انـوار حُـسن داور آمد داور آمد

در اسارت سیر معراج اللّهی آغاز کرده           در میـان سلـسله بی‌سلـسله پـرواز کرده

با دو دست بسته بند از پای قرآن باز کرده           و ز کلام دلنشین همچون علی اعجاز کرده

گوشۀ ویرانه بر مُلک دو گیتی ناز کرده

با قیامش شام صبح محشر آمد محشر آمد

به دفـتر قـلـم شعـر تر می‌گذارد            سپس قـافـیه را شکـر می‌گـذارد
تو روح تهجّد شدی پس خـداوند            طلـوع تو را در سحـر می‌گذارد

بیا امشبی را سر از سجده بردار            که سجـاده پـای تو سر می‌گذارد
علی هستی و قبل هرگونه خصلت            خدا در وجودت جگـر می‌گذارد
تو که جای خـود داری آقا نگـاه            ابـوحـمـزه‌ات هـم اثر می‌گـذارد
نیـفـتد ز پا در دو عـالـم کسی که            به بـزم تو پـا بـیـشتـر می‌گـذارد
نمیخـواستم سجـده‌ات کرده باشم            ولـی هـیبت تو مگـر می‌گـذارد؟

علی هستی، الحق که حیدر نمایی
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

تـویـی سـاقـی چـهـارم خـانـواده            مـنـم تـشـنــۀ جـام لـبـریـز بــاده
منـم تا هـمـیـشه خـمـار نگـاهـت            تـویی عـلت مـستـی فـوق العـاده
از آن ساعتی که زبان باز کردم            تو جـاری شدی بر لـبـم بی‌اراده
از آنجا که شاه دل ما حسین است            بخوانیمت： ای حضرت شاهزاده
نه که قوم و خویش تو هستیم آقا            خدا رزق مان را به دست تو داده
نشستی به جانم ادب حکم می‌کرد            که بـنـویـسم از تو ولی ایـستـاده
غزل با تکلف سرودن هنر نیست            قلم میزنم بعد از این صاف و ساده
مـدد کن که از کـربـلای مـعـلی            بـیـایـم بـقــیــع تـو پــای پــیــاده

عـزیز حـسیـنی عـزیـز خـدایـی
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

تو دریا و سرچشمۀ هر چه رودی            زلالی طهوری به رنگ شهودی
سرشت تو از نور ذات الهی ست            زمین و زمانی نبـود و تو بودی
بخـوانـند زیـن العـبـادت مـلائک            که سجاد و همواره گرم سجودی
همگی به همراه « سید علی» مان            می‌آئـیم سـوی مـدیـنـه به زودی
بنا می‌کـنـیم از سر نـو حـریـمی            به کوری چشمان هر چه یهودی
به امیـد روزی که دیگـر نـمـاند            نـشانی ز قـوم کـثـیـف سـعـودی
به پایان برم شعر خود را در آخر            به الهامی از شعر مرحوم جودی

پیام آور عشق و مهر و رهایی!
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

خـدایِ عالیِ اعـلی ندارد از تو عـالی‌تر           ندارد در بساطِ خود از این عالی تعالی‌تر

عـلـیُّ حُـبُـهُ جُـنَّـه قـسیـم الـنـار والجَـنَّـه           به حـمـدِالله وَالـمِنَّـه ولی‌الله ست والی‌تر

اگر پا بر زمین کوبد علی افلاک می‌روبد           نباشد در کفِ دستش از این عالم سفالی‌تر

اگر فرش نجف گردیم حقّا محترم گردیم           که از قـالـیچۀ تبـریز می‌گـردیم قـالی‌تر
علی باید؛ فقط؛ حتماً؛ امیرالمومنین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
اگر جایی دهـد زلفـش دلِ دیـوانۀ ما را           “به بوی سیب او بخشم سمرقند و بخارا را”

در آغوشِ حسین است و به رویِ دامن زینب           ببین بابا چه می‌بخشد گداها را گداها را

لبِ گهواره‌اش پروانه‌ای بی تاب اگر دیدید           بدان جبریل آورده است مبارک بادِ زهرا را

اگر بابابزرگ این است حتماً این نوه غوغاست           اذانش را علی گفت و به دستش داد دنیا را
علی باید چنان باشد علی باید چنین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
خدا را شُکر ما دیدیم شاهِ شهریاران را           خدا را شُکر ما دیدیم ماهِ ماه شعـبان را

خدا این نکته را فرمود وقتی فاطمه خندید           فرشته این سخن را گفت و بُرد از آسمان جان را:

که زهرا طورِ دیگر طور دیگر دوست می‌دارد           میانِ این عروسانش عروسِ خاک ایران را

ببین که می‌بَرد امشب تبسمهای زیبایش           دلِ مادر بزرگش را دلِ اولادِ سلمان را
علی از ماست از داماد ما زین سرزمین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
بنا این بود بنـشینی وگـرنه میـرِ میدانی           بـنا باشد که برخـیزی امیـرِ تـیغ دارانی

بـرایت لافـتـی الا عـلـی می‌آیـد از بـالا           اگر سربند یا زهرا ببـندی رویِ پیـشانی

هزار، الله‌اکبر را به بازویِ تو می‌خوانند           که با شمشیر می‌گردی علیِّ اکـبرِ ثـانی

عـلـیِ اکـبـرِ ثـانی نه تو بـالاتـر از آنـی           تو عباسی نه اینهم نه، که طوفان‌تر زِ طوفانی
علی در چارده تصویر آمد دلنشین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
تو صبح و شام می‌گِریی زِ سوزِ استخوان آقا           به زخمِ کهنۀ زنجیر و بر زخمِ زبان آقا

قنوتت را که می‌دیدند خواهرها می‌گفتند           امان از دزدِ انگشتر امان از ساربان آقا

تو سی‌سال است می‌گریی چرا پیراهنش بردند؟           تو سی‌سال است می‌سوزی زِ لبخندِ سنان آقا
علی آمد که عاشورا همیشه آتشین باشد
علی آمد که در تکرار زین‌العابدین باشد

راز و نـیـازِ امــشـبـم تـأثــیـر دارد            وَالـلـه دیـدارِ عـلـی تـکـبــیــر دارد
بالایِ چشمْ ابرو که نَه، شمشیر دارد            هر نقطه از هر خطبه‌اش تفسیر دارد

زیـباتر از زیباتر از زیـباست آری
او هـم عـلـیِّ عـالیِ اعـلاسـت آری

کامَش که با گـلـبوسۀ ارباب وا شد            ذکرِ لبِ کـرب و بلا شکرِ خـدا شد
آمـد بـه دنـیـا عـزّتِ ایـرانِ مـا شـد            عَرشِ خـدا با دیدنِ گهـواره؛ تا شد

خَم شد که بُگْذارد دو دیده زیرِ پایش
لـرزیده عـالَـم با تکـانهـای عَـبایَـش

لبخـنـدِ او شـد باعـثِ لبخـنـدِ ارباب            نامَش شده حَک رویِ بازوبندِ ارباب
حـقِّ عـلی، بالاتـرین سوگَـندِ ارباب            با صبر و ایثارش شده پاینده ارباب

او در شجاعت مثلِ حیدر بی‌نظیر است
مثلِ حسین اِبنِ علی نعمَ الامیر است

شد سـایه‌ای رویِ سَرَم … الحمدالله            شد بـرگِ بُـرد‍ِ محشرم… الحـمدالله
شـد ذکـر لبـهـای حـرم… الحمدالله            شد افـتـخـارِ کـشـورم….الحـمـدالله

او آمـده تا عـاشـقی مـعـنـا بـگـیـرد
ایـران و ایـرانی سـرش بالا بگیرد

دارم شبِ مـیـلادِ او حـال و هـوایی            گاهـی بَقـیـعَـم گاه گاهی کـربـلایـی
حرف از حرم شد بر لبم آمد نوایی            مادر صدایت می‌زند، مهدی کجایی؟

تیرِ خلاصِ قاضی الحاجات برگرد
ای  انـتـظـارِ مـادرِ سـادات برگـرد

پنجـم مـاه، مـه چاردهی جـلـوه گر است           که ز خورشید فروزنده، فروزنده تر است

شهربـانو که جهان محو جـلالـش گـشته           پسری زاده که بر خلق دو عالم پدر است

چه پسر ثانی حیدر چه پسر جـان حسین           چه پـسر آیـنۀ طلعـت خـیـرالـبـشر است

پسری رشک ملک یا ملـکی فـوق بـشر           هم از این پاک تر است و هم از آن خوبتر است

این پسر کیست علی بن حسین بن علیست           که حسین بن علی نیز از او مفتخر است

خـبـر از لـیــلـۀ مـیــلاد امــامــی دادنــد           که زاسرار همه خلق جهان با خبر است

این چراغی است که در دست حسین بن علی           همه دم نورفشان و همه جا جـلوه گر است

این پسر آن یم فیضی است که هر قطرۀ آن           ارزشش بیشتر از عقد هزاران گهر است

این سپهری است که هر اختر تابندۀ آن           مشعل دیـدۀ نـورانی شمس و قـمـر است

این خلیلی است که در صفحۀ بتخانۀ شام           بازویش بت شکن و خطبۀ نابش تبر است

این همان عبد خدا شوکت احمد سیماست           که عبادات وی از طاعت کونین، سر است

این اسیری است که آزادی، افتاده به پاش           این شهیدی است، که نخل شهدا را ثمر است

بـه حـسیـن بن عـلـی سـیّـد احـرار قـسـم           این علی بن حسین است و حسینی دگر است

این بود زمزم و مسعی و صفا و مـروه           این منا و عرفات است و مقام و حجر است

همه گل‌های نبی گشت خزان و پس از آن           هر چه دادند به شیعه همه از این شجر است

یـار او بـاش که عـالـم همه یار تو شوند           مهر او جوی که بر آتش دوزخ سپر است

اوست معصوم ششم حجّت چارم، سجّاد           که به خاک قدمش سجدۀ اهل نظر است

از چه در سلـسله بـیـنـیـش خـدا می‌دانـد           بسته در سلسله‌اش پای قضا و قدر است

چشم دوزد به نماز شب او شب، هر شب           گوش در پای دعای سحر او سحر است

به دعـای شب و اشک سحر او سوگـنـد           که نماز از نفسش معتبر و مفتخر است

نرگس دیده و سرو قـد و مـرآت جـمـال           هـمـه تـصویـر خـدای احـد دادگـر است

به خـدا طاعـت کـونـیـن و نـماز ثـقـلـین           بی ولایش همه در حشر هبا و هدر است

گر به صد مهر دهی ذرّه‌ای از مهر ورا           به خداوند قسم بیع و شرائت ضرر است

جـدّ او خـتـم رُسُـل مـام گـرامـی زهــرا           سه وصی را پسر و هفت ولی را پدر است

او که بـاران به تـمـنّـای غـلامـش بـارد           او که بر ابر به فرمان خدا راهبر است

او که با تـیغ زبـان معـجـز حـیـدر دارد           او که سـر تا قـدم آئـیـنۀ پـیـغـامـبر است

او که چون فاطمه در عزّّت و در قدر و شرف           او که در شور، شبیر و به شجاعت شبر است

عـاجــز از یـافـتـن رتـبـۀ والاش مـلـک           لال از گفتن اوصاف کـمالش بشر است

من کجـا منـقـبـت حـضرت سـجّـاد کجـا           ذرّه از وسعت خورشید کجا با خبر است؟

جنّت از روضۀ جود و کرمش دسته گلی           دوزخ از آتش خشم و غضبش یک شرر است

بـوسـه بـر سـلـسـلــۀ گـردن او بـایـد زد           که به هر حلقه دو صد آیت فتح و ظفر است

شام، ویـرانۀ شام و چه در آغوش حسین           این امامی است که روح القدسش خاک در است

نخل میثم که همه سبز به فیض دم اوست           به ولای عـلـی و آل عـلـی بـارور است

خوب شد، ایران ما یک سهم از زهرا گرفت           خوب شد یک زن، میان خاندانت جا گرفت

لطف کرده فاطمه، ما را حساب آورده است           خوب شد این دفعه این عرض دعای ما گرفت

ما حساب کار خود را از ازل پس داده‌ایم           اینچنین بوده که چشم مادرت ما را گرفت

شهر بانـوی قـبـیـلـه، شد کـنـیز فـاطـمه           مثل مروارید بود و رزق از دریا گرفت

در هیاهوی دو رنگی عـرب های حجاز           پرچـم ایرانـیان را مـادرت بـالا گـرفـت

حامل نـور«امامت» بود، بانـوی حسین           تا به دنیا آمدی، تـبریک از مـولا گرفت

خـاک پـایت سـرمـۀ چـشم تمام قـدسـیان           آفـریـنـش با قـدوم پاک تو «معنا» گرفت

زینت سجـده تویی، زین العـبـاد عـالـمی           با نماز تو، «عبادت» جلوه‌ای زیبا گرفت

بشکند دست کسی که پیش چشمان ترت           زیور از گوش یتیمان، شام عاشورا گرفت

گلزار زمین خوب‌تر از خُلد برین است            هر سو نگرم نور خداوند مبین است

دامان زمین سجده گه روح الامین است            در بیت ولایت پسری ماه جبین است

این شمع فروزان حرمخانۀ دین است            این نجل علی دسته گل اُمّ بنین است

در باغ ولا عطـر گـل یاس مبارک

آمد به جهان حضرت عباس مبارک

امروز بـنی هـاشـمـیان را قـمـر آمد            از بحر خـروشـان ولایت گهـر آمد

گـلـزار امـیـد عـلـوی را ثـمـر آمـد            یـا فــاطـمـۀ اُمّ بـنـیـن را پـسـر آمـد

گویی ملکی بود و به شکل بشر آمد            بر حـیـدر کـرّار، حـسیـنـی دگر آمد

لبخند حسن بر گل رخسار حسین است

خیزید که میلاد علمدار حسین است

عبّاس که شد فوق بشر قدر و جلالش            عباس که گردیده مَلک محو جمالش

هرگز نرسد دست به دامان کمالش            بر قامت رعنا و به حُسن و خط و خالش

دائم صـلـوات نـبـی و احـمد و آلـش            عطر نبوی می‌دمد از باغ خصالش

شد باز چو بر شیر خدا نرگش مستش

زد بوسه به پیشانی و چشم و لب و دستش

ای شیر خدا بوسه بزن بر سرو رویش            ای فاطمه با خنده بزن شانه به مویش

ای مِهر ببر سجده به خاک سر کویش            ای ماه زگردون بگشا دیده به سویش

ای خضر ببر آب بقا از لب جویش            ای بحر بگیر آبرو از خون گلویش

ای سیّد عشاق به بر گیر چو جانش

گه بوسه به چشمش بزن و گه به دهانش

این طفل نه سرباز فداکار حسین است            سقّا و سپهدار و علمدار حسین است

جان بر کف و پیوسته خریدار حسین است            چشمش همه دم باز به رخسار حسین است

لبخند به لبهاش زدیدار حسین است            پیداست که در قلزم خون یار حسین است

بنوشته به پیشانیَش از روز ولادت

عباس بُوَد عـاشـق ایـثار و شهـادت

عبّاس حـسیـنی بُوَد از روز ولادت            عـبـاس بود مـنـتـظـر روز شهـادت

عـبـاس کـند با تن بی‌دست عـبـادت            عباس دهد بر همه گان درس رشادت

عباس سراپا به حـسین دارد ارادت            عباس گرفته است در این کوی سعادت

عباس، غـمـی جز غـم دلـدار ندارد

عباس، حسینی است به کس کار ندارد

من روز ازل رشـتـۀ آمـال گـسـستم            من دل به ولای پسر فـاطـمـه بـستم

من عاشق و دل باخـتۀ عهـد الـستم            من درهـم و دیـنار عـدو را نپـرستم

من منتـظـر تیـر بـلا بودم و هـستـم            این سینه و پیشانی و چشم و سر و دستم

من در طلب شیر، نی‌ام تشنۀ دردم

من کودک گهـواره نی‌ام مرد نبردم

قـنـداقـه‌ام از دامن گهـواره بـرآرید            در زیر قـدم‌هـای امـامـم بـگـذاریـد

شیرم به چه کار آید شمشـیر بیارید            بر دامن گهـواره ز خـونم بـنگـارید

عباس، حسینی است حقیرش نشمارید            بر گوش دل این نکتۀ شیرین بسپارید

آن لحظه که عاشق به جهان چشم گشاید

از لعـل لبـش زمـزمـۀ عـشق برآید

ای بحر خجل، از لب عطشان تو عباس            ای عشق و وفا آمده حیران تو عباس

ای در ره دلدار به کف جان تو عباس            ای دین خدا عاشق ایـمان تو عباس

ای عالم و آدم همه قربان تو عباس            ای فوق شهیدان، شرف و شأن تو عباس

پیوسته دلم یاد تو و یاد حسین است

میلاد تو همچون شب میلاد حسین است

در برج ولایت قمری تو قمری تو            بر نخـل ولایت ثمری تو ثـمری تو

در بحر فضلیت گهری تو گهری تو            در سینۀ عاشق شرری تو شرری تو

بر خلق دو عالم پدری تو پدری تو            الحق که علی را پسری تو پسری تو

تو یـوسف دو فـاطمه و چار امامی

در بـیـن تـمـام شـهـدا مـاه تـمـامـی

از روز ازل دست تو تقدیم خدا شد            هر چند که در صحنۀ عاشور جدا شد

جسمت به زمین قبلۀ جان شهدا شد            برنی سرت آئینۀ مصباح هُـدی شد

افسوس که حقّ تو به شمشیر ادا شد            یکبار نگو، جان تو صد بار فدا شد

آن لحظه شدی کشته تو ای ماه مدینه

کافتاد نگاهت به لب خشک سکـینه

ای کشتۀ حق در دل ما زنده توئی تو            تا هست جهان بر پا پاینده توئی تو

بـر سیّـد عـشّـاق نـمـایـنـده توئی تو            در سینۀ ما، نور فـزایـنـده توئی تو

بر هر گـره بسته گـشایـنده توئی تو            در قلزم خون ماه فروزنده توئی تو

الهـام تو و لطف تو وجـود تو بـایـد

بی‌فیض تو میثم چه بگوید چه سراید

وقـتـش رسیـده تا به بـیـانم تـوان دهید            این حرفهای مانده به دل را زبان دهید
وقـتـش رسیـده روی پَـر جـبـرئـیل‌هـا            شعری به قلب این قلم از آسمان دهید

تا مـیـوۀ رسیـدۀ مـضمـون به ما رسد            قدری درخت واژۀ تـان را تکـان دهید
ارزانـی ســتــاره بُــوَد مــاه آســمــان            ماه مدیـنه را به من امشب نشان دهید
من از شما به غـیر شما را نخـواستـم            هرچه ثواب هست به این و به آن دهید
امشب که ساقی آمده از مشک عشق او            یک کاسه آب دست من نیمه جان دهید
در بـرکۀ نگـاه عـلی خوش دمیـده است
ماهی که ماه هم مـثـلـش را نـدیـده است

حالا که مـاه آمـده پـیـدا ترین شده ست            یوسف ترین رسیده و زیباترین شده ست
منصوب گشته است به باب الحوائجی            پـیغـمبری ندیده مسیحـاترین شده ست
ابـروی او نـیـامـده مـحـراب عـاشـقی            گیسوی او نیامده یـلـدا تـرین شده ست
بیـن قـبـیـلـه‌ای که هـمه سـرو قـامتـند            قامت کشیده خوش قد و بالاترین شده ست
لیلا میان شهر مجانین نه… این پسر            در شهر لیلی آمده لیـلاترین شده ست
ساقـی زیـاد بوده در این خـاندان ولی            سردار کربلاست که سقا ترین شده ست
عـبـاس روح جـاری از نـیـل تـا فــرات
عـبــاس راهِ رفـتـنِ در کــشـتـی نـجـات

شعبان برای ماست گواراتر از رجب            شیرین تر است شهدِ لب یارم از رطب
امـشب شـب تـولـد روح دلاوری ست            امشب شب وفاست شب غیرت و ادب
باید به پیـش ابـروی او سـجـده آوریم            چون واجب است محضر او امر مستحب
امـشـب شـب چهـارم مـاه اسـت آمـده            ماه شب چـهـارده از قـلب نـیـمه شب
نامش پُر از کـنایه پُر از استـعـاره است
شب ماه و روز مهر و سحرها ستاره است

عـرض ارادتـم به ابـاالـفـضـل بـارهـا            بُـرده مـرا به جـرگـۀ بـی‌اخـتـیــارهـا
چون موج، سر به سینۀ هر صخره می‌زنم            آثـار عاشـقـی ست از این گونه کارها
مـحـدود ما یـکـی دو قـبـیـلـه نمی‌شود            عشقـش دوانده ریشه به ایل و تـبارها
مانـنـد او نـیـامـده دیـگـر به روزگـار            مـانـنـد مـن گـدای نـگـاهـش هـزارهـا
دلــداده‌انــد در ره او صــاحــبــان دل            ســـر داده‌انــد در قــدم او ســـوارهــا
از او نــدیــده‌ام بـه خـــدا دادرس تــری
آقـا تـری، کـریـم تـری، هـم نـفـس تـری

با این که با اصالت و ارباب زاده بود            یک عمر چون رعیّت این خانواده بود
بـذر ارادتـی که به دل کاشت مادرش            حـالا چو سـرو، قـامت او ایـستاده بود
در پیش فاطمی نسبان سر به زیر بود            انـگــار ایـن ارادت او بــی‌اراده بــود
در آخـریـن سـجــود نـمـازِ مـحـبـتـش            در پیش پای فاطمه از زین فـتاده بود
معـلوم شد ز جـملۀ «ادرک اخـا»ی او            سر پیـش پای حضرت زهرا نهاده بود
زهـرا کـنـارش آهِ نـفـس گـیـر مـی‌کـشـد
قلبـش ز داغ این پـسرش تـیـر می‌کـشـد

مـا جـز خـدا به غـیر تـوکـل نمی‌کنیم            ما جـز به اهـل بیت تـوسـل نمی‌کـنـیم
بـایـد در این زمـانـه ولایت مـدار بود            ور نه به هیچ جای جهان گُل نمی‌کنیم
ما ذاکـریم؟ نه، همه سـربـاز رهـبـریم            وقـتـی که امـر کـرد تـأمـل نمی‌کـنـیـم
گوید اگـر روید در آتـش به سـر رویم            سر هم اگر که خواست تعلـل نمی‌کنیم
هـر کس کـه در مـقـابـل آقـا بـایـسـتـد            در هر لباس و پُـست، تحمـل نمی‌کنیم
عـبـاس مـانـد چون که مـطـیـع امام بود
در او «چرا» به حرف امامش حرام بود!

شام ما را سحر رسید امشب            آسمان را قـمـر رسید امشب
می به ما بیشتر رسید امشب            که علی را ثمر رسید امشب

عـشـق ایـنـجـا قـدم قـدم آمـد
حـضرتِ صاحـبِ عـلـم آمـد

بنـویـسـیـد او ابـا لأدب است            او به خلق تمام ما سبب است
از دم او مسیح در عجب است            شیر غُرّان حیدری نسب است

در کرمخانه کار او بذل است
مرحبا هر که با ابالفضل است

ذکـر هـر روز ما ابـوفـاضل            دردهــا را دوا ابــوفــاضــل
شاه مـشگـل گـشـا ابوفـاضل            کاشف الکـرب یا ابـوفـاضل

عالمی غرق در جمال تو باد
شیر اُمُّ الـبـنـیـن حـلال تو باد

مـرد مـیـدان مـا جـگـر دارد            رزم حـیـدر در او اثـر دارد
مالک از خـشم او خبر دارد            وای اگـر کـه نـقـاب بـردارد

کیست او؟ اینقدر مثال علیست
که در او عزت و جلال علیست

آمـده اقــتــدا بــه یــار کــنــد            لشگر کـفـر تـار و مـار کـنـد
یک به یک صید را شکار کند            لشگـر از خـشم او فـرار کند

بـیـن میـدان رزم شد غـوغـا
بـی‌پـسر مانده بود ابوشـعـثـا

ای دلـیــر نـبــردهـا عـبـاس            غـیـرت شـاه کـربـلا عـباس
سـاقـی عـلـقـمـه اَلا عـبــاس            دسـت مـا بـگـیـر یـا عـبـاس

گرچه دستی نمانده بر تن تو
دستـهـای هـمـه به دامـن تـو

خدا با تو وا کرده درهای خود را            به گِردت دوانده قمرهای خود را
علی دیده جمع پسرهای خود را            خدا رو نموده هنرهای خود را

چه نور عظیمی چه شاه و وزیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

زمانی که میدان نفس گیر می‌شد            زمانی که لشگر سرازیر می‌شد
زمانی که دشمن کمی شیر می‌شد            فقط ضربه‌های تو تکثیر می‌شد

تو سلطان میدان درآن زَمهریری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

به میدان رسیدی و عالم به پا شد            که با تو خـدایِ مجـسّم به پا شد
به پیش تو محشر دمادم به پا شد            که با ذوالفـقارت جهنّم به پا شد

تو مانـند مولایـی و در غـدیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگر بـار دیـگـر قـدم را بکـوبی            بـهـم دستـگـاه سـتـم را بکـوبـی
سر کافـران کـاخ غم را بکوبی            اگـر زیـنـبـیـه عَـلَـم را بـکـوبی

الا نـور عـیـنی و بـدرالـمُـنـیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

امام سجاد علیه السلام

خـدا آرزویِ عـلـی را بـر آورد            حسن بوسه زد از لبت شِکَّر آورد
حسین امشب از خنده‌ات پَر در آورد            عـلی را برای عـلی‌اکـبـر آورد

تو حُسنِ قـدیـمی و خیـر کـثـیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگـر ما به یـادت اگر یـادِ مـایی            تـو آرامـش حــیــدرآبــاد مـایـی
تو و شـهـربـانـو تو سجاد مایی            تو همشهـریِ ما، تو دامـادِ مایی

تو ایـرانـی و قـبـلـۀ این مسیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

کـشـیـدم بـرای تـو کــربـبـلایـی            شبیه نجف صحنِ ایوان طلایی
ضریـحِ بـلنـدی و دار الـشـفـایی            رواقـی و طاقـی و جمع گـدایی

کـشـیـدم خودم را فـقـیـر فـقـیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگر عـمه‌ات تکیه گاهت نمی‌شد            اگر بیـنِ آتـش پـنـاهـت نـمی‌شد
اگر مانع خـون نگـاهت نمی‌شد            اگـر مــرحــم آه آهـت نـمـی‌شـد

تو جان داده بودی زمانِ اسیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

حـیـدری در خـانـۀ حـیـدر به دنـیـا آمده           یا که امشب حمـزه‌ای دیگر به دنیا آمده
لـرزه افـتـاده به جان دشمـنـان اهـل بیت           حـامـی اولاد پـیـغـمـبـر بـه دنـیــا آمــده

ای فـدائـیـان دربـار حـسین و مـجـتـبـی           چشمتان روشن که سر لشکر به دنیا آمده
رفت دوران سراب و عالمی سیراب شد           تـشـنـگـان سـقـای آب آور به دنـیـا آمده
درد بی‌درمان ندارد جا به عالم بعد ازین           ســر پـنـاه سـائـل ایـن در به دنـیـا آمـده

ای پریشان، ای گرسنه، ای گرفتار، ای فقیر
آمده باب الحوائج، هر چه می‌خواهی بگیر

الـــســـلام ای زادۀ آزادۀ اُمُّ الــبــنـــیــن           ای مـسیـح سـفـره‌های سـادۀ اُمُّ الـبـنـیـن
چشم وا کردی به دنیا عاقبت شد مستجاب           آن دعــاهـای ســرِ سـجــادۀ اُمُّ الــبـنـیـن
روز میلادت علی آن قدر از تو گفت که           شـد زمـیـن و آســمـان دلـداۀ اُمُّ الـبـنـیـن
عالمی را مست کردی ساقی مشکل گشا           بس که گشتی مست مست از بادۀ اُمُّ البنین
مستجاب الدّعوه بودن روزی ما نیز شد           تـا بـه تـو گـفــتـیـم، آقـا زادۀ اُمُّ الـبـنـیـن

دشمنت هم دست خالی برنگشته از درت
هرچه خوبی می‌رسد لطف تو هست و مادرت

تو که هستی؟ که علی زد بوسه بر دستان تو           تا ابـد هـم اولـیـا هـم انـبـیـا حـیـران تـو
ما چه باید وقـت ابـراز ارادت رو کـنیم           گفته وقتی که امامت، جان من قربان تو
تو چه کردی مرزها را عالم عشقت شکست           تو چه کردی ارمنی شد بی‌سر و سامان تو
می‌زند تا روز محشر هر فرشته بوسه بر           دست هر کس که گره خورده است بر دامان تو
بین عالم هر کسی را بهر کاری ساختند           تو بـلا گـردان زیـنب من بـلا گـردان تو

ای ابالغـوث، ای ابـالقـربه، امیر عـلقـمـه
من تو را دارم فقط، پس بی‌نیازم از همه

ای ستون کربلا، ای قرص مهتاب حسین           حضرت صاحب علم، ای یار نایاب حسین
آن قـدَر نزد امامت تو ادب کردی، شدی           از همه محبوب تر در بین اصحاب حسین
ای کسی که کاشف الکرب امامت می‌شوی           نام زیبای تو گشته نقش محـراب حسین
با نگاهی هر که را خواهی حسینی می‌کنی           بعد زینب نیست کس مثل تو بی‌تاب حسین
ای خداوند کرم با تو رفاقت کرده است           هر که نوشیده در عالم از می ناب حسین

اعتقادم این بُوَد فردا که روز محشر است
غم ندارد در دلش هر کس ابالفضلی تر است

ای که لب تشنه ترین سقای این دنیا شدی           با همه نیروت حـامیِّ بنی الزهـرا شدی
تا قـیامت داده‌ای درس ادب بر شیعـیان           تو سپه سـالار لشکر بودی و سـقا شدی
ای حـلالت شیـر مـادر! پهـلـوان با وفـا           آخـرین ساعـات هـم گـریه کن آقا شدی
بشکند دستی که پاره پاره کرده مشک را           از همه شرمنده تر در روز عاشورا شدی
فکر فرداهای زینب عاقبت جانت گرفت           تو هـمانی که کـفـیل زینب کـبری شدی

تا خـبـر پـیچـیـد افـتاده عـموی خـیـمه‌ها
حرمله با لشکرش آمد به سوی خـیمه‌ها

دلهای عاشق حلقه بر در دارد امشب            بـاران لطافت مثل کـوثـر دارد امشب
حـیـدر میان خـانه حـیـدر دارد امشب            عـبـاس مـی‌آیـد عـلـم بـر دارد امـشب

مـردی بـه بی‌هـمـتـایـیِ دریـا مـی‌آیـد            بـهـر حـسـیـن بـن عـلـی سـقـا مـی‌آیــد
وقـتـی عـلـم در دست این آقـا مـی‌آیـد            «کـفـر تـمـام نـیــزه‌هـا بـالا مـی‌آیـد»

امشب شب شور و شب ذکر و نماز است            امشب به سوی آسمان‌ها راه باز است
هرکس که جنس خواهشش جنس نیاز است            بر دامنش دست توسل چاره ساز است

از رأفتش رحمت همی می‌ریزد این مرد            از زلف هایش راه شب می‌ریزد این مرد
از قد و بالایش ادب می‌ریزد این مرد            از کنج لب هایش رطب می‌ریزد این مرد

بـایـد خـدا در وصف او قـرآن بسازد            یا بلکه تـندیسی خود از ایـمان بسازد
یک چشمه‌اش کافیست تا باران بسازد            جـای تعجب نیست که سلـمان بـسازد

او آمـد و مـهــتـاب را بـی‌آبــرو کـرد            مـاه رخـش را آسـمـان‌هـا آرزو کـرد
در عرش باید نام او را جستجـو کرد            بـایـد بـرای مسـح نـام او وضـو کـرد

این مرد یعنی صورت اخلاص ارباب            این مـرد یعنی شاخـه‌های یاس ارباب
این مرد یعـنی جـلـوۀ احـساس ارباب            این مرد یعنی حضرت عـباس ارباب

تـکـیـه زده دنـیـا به دستـان ابـالفـضل            جان علی بسته است بر جان ابالفضل
نان خورده عمری نوکر از خان ابالفضل            بـیچـاره‌ام، دستـم به دامـان ابـالفـضل

تو کـاشف الکـربی، همیشه بی‌نظیری            بر خانه‌ات رو کرده امشب را فقیری
وقـتی پس از اربـاب تو نعـم الامیری            امکـان نـدارد دست نوکـر را نگـیری

خـیلی ضریـح با صفـایت دیـدنـی بود            آن گـنـبـد و گـلدستـه‌هـایت دیـدنی بود
خـیـلی خـدایـی کـربـلایت دیـدنـی بود            آن روز را هم که… وفایت دیدنی بود

آن روز با مشک و علم… آبی نخوردی            شد سینه‌ات لبریز غم… آبی نخوردی
حـتـی مـیـان آب هم… آبی نخـوردی            تا دست هایت شد قـلم… آبی نخوردی

آغاز كردم شعـر خود را با اباالفضل            اذن ورودم در غـزل شد يا اباالـفضل
هرمشكلی از ديدِ من سهل است تا هست            مـشكـل گـشای مـردم دنـيـا اباالـفضل

مـثـل خـدا، مثـل محـمّـد، مثـل حـيـدر            بی‌نقـص، بی‌مانند، بی‌هـمـتا اباالفضل
اين پرچم و اين مجلس و اين شور و مستی            برپاست، وقتی هست پا برجا اباالفضل
با اين مـراعـات نـظيـر، اهـل نجـاتـيم            كـشتی حسين و ساحـل دريا اباالفضل
تو كـيـستـی كه بـا وجـود دو امـامـش            هـستی كـفـيل زينب كـبری اباالـفضل
مجنون خجل گرديد و ليلی شرمگين شد            روزی كه كردی عشق را معنا اباالفضل
ای پـرچـم نـام بــلـنـدت در دو عــالـم            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا ابـاالـفـضل
رزقِ حقيقی، گريه كردن بر حسين است            مفتاح اين روزی ست ذكرِ يا اباالفضل
ذكر توسّلهای من در خلوت اين است            "لا كاشفَ الكربِ الحُسَين، اِلّا اباالفضل"
ديـروز از آب روان راحت گـذشـتـی            تـا آبـروداری كـنـی فـردا ابـاالـفـضل
ضرب المَثَل شد تا ابد طرز سُجودت            بر خاك پای حضرت زهرا، اباالفضل
با رفتنِ اين گونه‌ات ای مستِ بی‌دَست            يك قـوم را انـداخـتی از پـا اباالـفضل
در شام با رأس تو رأس شاه می‌گفت:            ديـدی عـلمداری زينب را ابـاالفضل؟

تا از رخ مـاهِ ما نقـاب افـتاده است            از چـشم ملائـك آفـتاب افـتاده است

ای مـانده به گرداب گـناهان برخیز            كشتی نجات ما به آب افـتـاده است

*******************

از سـوره "والـشـمـس"دلم شد آگـاه            كه از پی خـورشیـد ز راه آیـد مـاه

یك روز پس از حـسین عـبـاس آمد            لا حـــــول و لا قــــوّة الا بـــالــلــه

*******************

معـبـود عـلـی بـن حـسیـن بن عـلـی            مـسـجـود عـلی بـن حسیـن بن عـلی

گـفـتم به خـدا زینت عُباد تو كیست            فـرمود عـلـی بـن حـسیـن بن عـلـی

یا والقمر! والشمس! مزمّل! اباالفضل!            ای قـبـلـه گـاه شاعـر بـیـدل اباالفضل!
الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل!            یا دائم الفضلِ عـلـی السائل اباالفضل!

تو صاحـبم هـستـی و من تنهـا رعیت
پـابـوسـی‌ات را کـرده‌ام با شعـر نیـت
ای حـضرت عـیسی مـسیح ارمنـی‌ها            ای دسـتهـایـت دسـتـگـیـر اهـل مـعـنـا
یـا کـاشـف الـکـرب تـمـام اهـل دنـیــا            یـا عَـمّـی الـعـبـاسِ فــرزنـدان زهــرا
ای ربّ این پـیـمـانه‌ها، بـاب الحـوائج
ای پـیـر سـقـاخـانـه‌هـا، بـاب الحـوائج
تـنـدیـس تـقــوا و وقـار و اسـتـقـامـت            ای بــرگـۀ سـبـز عـبـورِ از قــیــامـت
دست بـلنـد تـوست، اسبـاب شـفـاعـت            آری قـسـیـم الـنـار و الجـنّـه، نگـاهت
جاری ز سر انگشت تو آب حیات است
بوسه زدن بر دست تو از واجبات است
ایـن پـیـنـۀ پـیـشـانی تـو یـادگـاریـست            بین تو و معبود تو هر شب قراریست
ماه عـشیره معـنی شب زنـده داریست            سجـادۀ تو ساغـر مـی هـای جـاریست
روی تو جلوه بر رخ مهتاب داده است
اشک تو بوده نخـلها را آب داده است
اخم تو خشم حضرت پروردگار است            ابـروی تو تکـرار تـیغ ذوالفـقار است
این چرخش شمشیر یک حمزه تبار است            گفتی: أنا العباس، لشگر در فرار است
از مـیـسره تـا میـمـنـه کـردی قـیـامت
کولاک کردی یک تـنه کردی قـیامت
تـا که عـلـم افـتـاد و دست تو قـلـم شد            زهـرا رسید و بـیـرق روضه علم شد
ذره بـه ذره از قــد و بـالات کــم شـد            قـد حـسین بن عـلـی پـیـش تو خـم شد
داغ تو را داده خـبـر تـا مـشـک پـاره
وا شد ز گـوش اهل خـیـمه گـوشواره